The Cosmic Eagle van Israel Nash, vliegt opnieuw over Europa! Vanavond strijkt hij neer in Maastricht, nabij de Belgische grens, een uitgelezen kans om deze heartland rocker nog eens live bezig te zien. Een boeking in Belgenland zelf zit er blijkbaar ditmaal helaas niet in. In Nederland draait de americana- en roots scene op volle toeren en ze trekt ook meer publiek dan in België . Dat is duidelijk te merken aan de concertkalender, waar Israel Nash maar liefst viermaal op een Nederlandse affiche prijkt. Israel Nash laat het niet aan zijn hart komen en is maar al te blij hier voor een goed gevulde kleine zaal van de Muziekgieterij zijn schitterend nieuw “Ozarker” album te mogen voorstellen. Hij herinnert zich nog goed het concert van zes jaar geleden, tijdens de "Lifted" tournee, toen deze zaal er bijna uitzag als een bouwwerf. Ondertussen heeft men er met een knap staaltje architectuur, het oude met het nieuwe laten versmelten en er iets moois van gemaakt, met een zaal in verschillende niveaus, waarbij de zichtbaarheid voor iedereen optimaal is. Israel Nash mag op een enthousiast onthaal rekenen, in een land dat hem verdiend op handen draagt. Want wees eerlijk, met vijf topalbums onder de arm en referenties die verwijzen naar grootheden als Bruce Springsteen, Bob Seger of andere Neil Young’s mag men gerust de rode loper uitrollen naar grotere podia en festivals, waar hij en zijn topband zonder enige twijfel de pannen van het dak zullen spelen.

Wie Israel Nash een beetje van nabij volgt, kent het Cosmic Eagle kanaal wel waarmee hij in mei vorig jaar een community creëert en zo met zijn fans communiceert. Hij vindt de social media kanalen, die je eigenlijk ongewild continu onder druk zetten, een echt circus en post liever zinnige en relevante dingen die samenhangen met zijn denkwereld en muziek, in plaats van promo gerelateerde posts en praatjes. Hij maakt er iedereen warm met nieuwtjes en weetjes en ook “Ozarker” wordt druppelsgewijs aangekondigd. Hij wil ook uittreden uit de bestaande formats waar bijvoorbeeld platenbonzen je op een vast tempo van één album elke twee jaar willen vastprikken. Zo staan er binnenkort nog maar liefst drie andere nieuwe albums aan te komen, Moods, Sweetheart of the Rodeo en Colorwheels. Veelschrijver Ryan Adams krijgt er dus een concullega bij, maar voorlopig zijn we uiterst tevreden over zijn huidig repertoire. In zijn laatste boreling “Ozarker” laat Israel diep in zijn ziel en zijn verleden kijken in een album dat genoemd wordt naar de streek waar hij opgroeide, de Ozark Mountains in Missouri, u wellicht bekend van de schitterende Netflix serie “Ozark”. Vandaag resideert Israel Nash echter in de omgeving van Austin, Texas, waar hij zijn eigen studio heeft en alle vrijheid vindt om zich te focussen op zijn muziek.

Een avondje Israel Nash staat garant voor de allerbeste americana en roots met een grote heartland feel van een jonge Springsteen of Bob Seger, om maar een paar referenties te noemen. “Ozarker” focust hier ook op qua klank en stijl en we krijgen als opener van de avond al dadelijk het stevig rockende “Can’t Stop” rond de oren, gevolgd door het episch weids klinkende titelnummer “Ozarker”, waarin de spirit van Strand Of Oaks ronddwaalt. Iedereen is dadelijk op temperatuur, waarna we even op adem mogen komen en romantisch meedrijven op de pedal steel klanken van oude getrouwe Eric Swanson in “Woman at the Well”, uit Israel’s eerste succesalbum “Rain Plans”. Israel’s nieuwe album staat bol van anekdotes uit zijn geboortestreek, zoals het droevige verhaal van druggebruik in het emotioneel uitgeschreeuwde “Shadowland”, extra power ingeblazen door drie elektrische gitaren en een knappe solo van leadgitarist Curtis Roush. De trieste mid tempo rockballade “Pieces” verhaalt over het vallen en opstaan na een liefdesbreuk, maar laat tegelijkertijd ook nieuw, hoopvol licht schijnen, terwijl “Lost In America” naar de keel grijpt met zijn schrijnend

verhaal over een familievriend en Vietnam veteraan, die onherkenbaar getraumatiseerd van het front terugkeert en zich terugtrekt in een tentje op Hawaii en daar in alle eenzaamheid overlijdt. Als ouderdomsdeken grijpt het gouden oudje “Baltimore” nog steeds even hard naar de keel, knap vierstemmig gezongen, klinkt “Down in the Country” uit “Topaz” zelfs zonder blazers lekker soulvol en krijgt iedereen onvermijdelijk kippenvel bij één van de knapste alt-country rocksongs aller tijden “Rexanimarum”, waar de snijdende pedal steel van Swanson vurig duelleert met de powersolo’s die Roush uit zijn vingers perst en een Israel Nash die het uiterste uit zijn raspende stem diept. De afsluiter van de reguliere set “Mansion” brengt ons even tot rust maar bouwt dan op naar een finale van gierende, fuzzy gitaarsolo’s, een stijl waar Neil Young zo bedreven in is. Na een aanhoudend applaus brengt Nash ons even in Fleetwood Mac stemming met “Firedance” om dan definitief zijn slotakkoord te plaatsen in Crosby, Stills, Nash & Young stijl met “Rain Plans”, opnieuw hemels opgevuld met gitaar en pedal steel door het magische duo Roush-Swanson.

We zagen vanavond zoals altijd een begeesterde Israel Nash en band aan het werk in een heerlijk tot in de puntjes afgewerkte, strak gespeelde, maar vurige set, die nooit stilviel en eindigde zoals hij begon met een psychedelische, instrumentale instrumental, in zijn finale zelfs bestuurd door het duo Roush-Swanson. Dertien jaar na zijn eerste passage in het naburige Nederweert noemde hij zich nog Israel Nash Gripka en had hij al twee topalbums uit, “New York Town” en “Barn Doors and Concrete Floors”, waarna zijn doorbraak er kwam met “Rain Plans”. Het grote publiek heeft hem blijkbaar, ondanks zijn populariteit in Europa, nog niet ontdekt, maar zoiets kan niet uitblijven en snel kantelen. Ondertussen mogen we opnieuw genieten van een topavond met deze Americana grootheid in de intimiteit van een middelgrote zaal, een droom die werkelijkheid wordt voor iedere fan.

Yvo Zels